"SEMAFOR": podjęliśmy próbę przekazywania na łamach "Semafora" informacji i wiadomości, które mamy nadzieję zainteresują naszych czytelników; informacji których nie znajdziecie na łamach oficjalnych dzienników....

WOLNA DROGA: Choć poszukiwanie prostych rozwiązań jest osadzone głęboko w podświadomości, a nieskomplikowany obraz rzeczywistości jest wygodny, nie zmusza do choćby chwilowej zadumy, do uświadomienia prawdy o traconym wpływie na własne losy, na otaczający świat - od poszukiwania prawdy nikt nas nie zwolni.

 
Piątek, 29 marca 2024 r.
Imieniny obchodzą: Wiktoryna, Cyryl, Eustachy
 
Roczniki:  2001200220032004200520062007200820092010
201120122013201420152016201720182019
Numery:    
()   -  
Poradnik dla Partnerów Społecznych - pracobiorców i pracodawców - Zbiorowe stosunki pracy na poziomie Unii Europejskiej Część 3
1.2 Europejscy Partnerzy Społeczni (EPS)
   „Partnerzy społeczni”, to termin powszechnie stosowany w Europie w odniesieniu do przedstawicieli partnerów społecznych (organizacji pracodawców i związków zawodowych).
Termin „europejscy partnerzy społeczni” odnosi się w szczególności do tych organizacji na szczeblu UE, które są zaangażowane w europejskim dialogu społecznym, jak to ustanowiono w artykule 154 i 155 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TfUE). Pierwotne prawo Unii odnosi się do pojęcia „partnerów społecznych” po raz pierwszy w artykule 152 TfUE:
„Unia uznaje i wspiera rolę partnerów społecznych na swoim poziomie, uwzględniając różnorodność systemów krajowych. Ułatwia ona dialog między nimi, szanując ich autonomię.”
Identyfikacja organizacji, które należy ująć w kategorii europejskiego partnera społecznego rodzi potencjalne trudności. Chociaż aktualny Traktat nie używa pojęcia „reprezentatywności”, Komisja Europejska wyraźnie zwraca uwagę na to kryterium dla określenia właściwości organizacji pracodawców i pracowników. Kwestia reprezentatywności organizacji partnerów społecznych na poziomie europejskim ma duże znaczenie, ponieważ stanowi podstawę ich prawa do konsultacji w relacjach z Komisją, zgodnie z artykułem 154 Traktatu.
   W komunikacie Komisji w sprawie stosowania Umowy dotyczącej polityki społecznej (COM/93/600, wersja ostateczna) z 1993 roku, Komisja określiła kryteria reprezentatywności organizacji, które do dziś są nadal aktualne. Zdaniem Komisji, takie organizacje powinny:
  • być wielobranżowe lub odnosić się do poszczególnych sektorów lub kategorii i być zorganizowanymi na szczeblu europejskim;
  • składać się z organizacji, które same są integralną i uznaną częścią struktur partnerów społecznych w państwach członkowskich posiadających potencjał do negocjowania umów zbiorowych i które, w miarę możliwości, są reprezentatywne dla wszystkich krajów członkowskich;
  • mieć odpowiednie struktury, aby zapewnić ich skuteczne uczestnictwo w procesie konsultacji.
   Komisja regularnie publikuje „listę europejskich organizacji partnerów społecznych” (patrz Aneks A), które, w jej opinii, spełniają te kryteria, a zatem są konsultowane przez Komisję zgodnie z art. 154 TfUE.
Według raportu Komisji z 2010 r. w sprawie europejskiego sektorowego dialogu społecznego, lista reprezentatywnych partnerów społecznych obejmuje 86 organizacji (z czego 79, to organizacje branżowe) i dzieli się na pięć grup:
  • ogólne organizacje międzybranżowe (CEEP, ETUC, Business Europe);
  • organizacje międzybranżowe reprezentujące pewne kategorie pracowników lub przedsiębiorstw (Eurocadres, UEAPME, CEC);
  • organizacje specyficzne (Eurochambres);
  • organizacje branżowe reprezentujące organizacje pracodawców (62 organizacje);
  • europejskie związkowe - organizacje sektorowe (17 organizacji).
Ta oficjalna lista europejskich organizacji partnerów społecznych jest aktualizowana wtedy, gdy tworzone są nowe komitety dialogu społecznego (sektorowe) i / lub następują zmiany na liście reprezentatywnych międzybranżowych europejskich partnerów społecznych. Aktualizacja następuje na podstawie badań dotyczących reprezentatywności, które Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofund z siedzibą w Dublinie) realizuje na wniosek Komisji Europejskiej (patrz strona EIRO - European Industrial Relations Observatory - Europejskie Obserwatorium Zbiorowych Stosunków Pracy - hasło: „sektorowe studia na temat reprezentatywności”).
   Europejscy Partnerzy Społeczni, oprócz procesu konsultacji, angażują się również w międzybranżowy lub sektorowy dialog społeczny. W tych przypadkach ich reprezentatywność nie opiera się na kryteriach określonych przez Komisję, ale na podstawie „wzajemnego uznawania” między partnerami społecznymi ich zdolności do prowadzenia negocjacji zbiorowych

1.2.1 Prerogatywy europejskich partnerów społecznych
   Aktualne prerogatywy europejskich partnerów społecznych w procesach politycznych na poziomie europejskim są określone, jak wspomniano wcześniej, w art 154 i 155 TfUE. Zasadniczo, kompetencje europejskich partnerów społecznych w dziedzinie polityki społecznej są określone dość szeroko, w sposób następujący:
  • partnerzy społeczni mają proceduralny udział w powstawaniu każdej inicjatywy Komisji w dziedzinie polityki społecznej (art. 154.2 i 154.3 TfUE) zarówno, co do kierunku, jak i treści wniosku;
  • mogą decydować, w jaki sposób chcą realizować swoje umowy – „bądź zgodnie z procedurami i praktykami właściwymi dla partnerów społecznych i Państw Członkowskich, bądź  w dziedzinach podlegających artykułowi 153, na wspólne żądanie stron - sygnatariuszy, w drodze decyzji Rady na wniosek Komisji” (art. 155.2 TfUE);
  • mogą decydować o umowach autonomicznych we wszystkich dziedzinach polityki społecznej - nawet tych, które nie wchodzą w zakres kompetencji instytucji UE, jak określono w traktacie.
W praktyce, europejscy partnerzy społeczni nie korzystają z prawa do zawierania umów ramowych zbyt intensywnie. Wynika to głównie z trudności w godzeniu różnych interesów świata biznesu i świata pracy jeśli chodzi o formułowanie wspólnych porozumień.
Jednakże, istnieje kilka przypadków udanych umów: o urlopie wychowawczym, o pracy w niepełnym wymiarze godzin, o pracy na czas określony, o telepracy, o stresie w pracy, o nękaniu i przemocy w pracy oraz o włączających rynkach pracy (sygnatura umowy ramowej EU1005011I ).
Są również przykłady dziedzin, w których europejskim partnerom społecznym nie udało się osiągnąć porozumienia (jak w przypadku kwestii informacji i konsultacji z pracownikami, pracy tymczasowej lub przekształcenia dyrektywy w sprawie europejskich rad zakładowych).
 
1.2.2. Program prac europejskich partnerów społecznych

   Ponieważ dialog społeczny jest uważany za „wyjątkowy i niezbędny element europejskiego modelu społecznego”, dlatego w UE realizowana była oficjalna polityka mająca na celu zwiększenia roli europejskich partnerów społecznych.
W ciągu ostatnich kilku dekad zostało wydanych szereg Komunikatów Komisji i jej oświadczeń podczas posiedzeń Rady Unii Europejskiej, z których wszystkie wskazywały na ten kierunek. Dorobek ten był chętnie zagospodarowywany przez partnerów społecznych.
   W swoim komunikacie z dnia 26 czerwca 2002 r. Komisja zwróciła się do europejskich partnerów społecznych, aby dalej rozwijali autonomiczny dialog i ustanowili program wspólnych prac.
W drugim wieloletnim wspólnym programie pracy, europejscy partnerzy społeczni podkreślili wkład pierwszego wspólnego programu prac na lata 2003-2005 w realizację strategii lizbońskiej, silnej koncentracji na europejskim dialogu społecznym i powiększeniu autonomii partnerów społecznych. Wskazują oni na główne osiągnięcia pierwszego programu: umowy ramowe w sprawie telepracy i stresu związanego z pracą, działania ramowe na rzecz ustawicznego rozwoju kompetencji i kwalifikacji, jak również na działania dotyczące równości płci.
   Drugi program prac partnerów społecznych (2006-2008) miał na celu dalsze rozwijanie ich autonomii. Europejscy partnerzy społeczni wyrazili intencję przygotowania raportu dotyczącego informowania o realizacji umów ramowych i ram działań oraz zamiar „dalszego rozwoju wspólnego rozumienia tych instrumentów ich wpływu na różnych poziomach dialogu społecznego”. Negocjowali oni również „Umowę ramową w sprawie nękania i przemocy w miejscu pracy”.
W 2007 r. europejscy międzybranżowi partnerzy społeczni opublikowali wspólną analizę: „Kluczowe wyzwania stojące przed europejskimi rynkami pracy”. W 2008 roku doszli do porozumienia ramowego w sprawie urlopu rodzicielskiego (zmiany ich pierwszego porozumienia i Dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC).
W ramach programu prac (2009-2010), międzybranżowi europejscy partnerzy społeczni wynegocjowali autonomiczne porozumienia ramowe dotyczące włączających rynków pracy (oznaczoną w oficjalnej ewidencji sygnaturą EU1005011I) i wspólnie zarządzali projektem dotyczącym badań krajowych na temat zmian gospodarczych i społecznych w UE-27 w celu skutecznego zarządzania zmianą i restrukturyzacją. Obecny program prac obejmuje również negocjacje ram działań w zakresie zatrudnienia.

1.2.3. Europejscy partnerzy społeczni - organizacje i konfederacje międzybranżowe

  • Business Europe (wcześniej UNICE) - Union of Industrial and Employers’ Confederations of Europe - Unia Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców Europy;
  • UEAPME – Europejska Unia Rzemiosła, Małych i Średnich Przedsiębiorstw (od grudnia 1998 r., wspólnie z UNICE w Business Europe, na bazie porozumienia zawartego z UNICE);
  • ETUC (pol. EKZZ) - European Trade Union Confederation - Europejska Konfederacja Związków Zawodowych;
  • CEEP - European Centre of Enterprises with Public Participation and of Enterprises of General Economic Interest - Europejskie Centrum Przedsiębiorstw z Udziałem Publicznym i Przedsiębiorstw o Ogólnym Interesie Gospodarczym;
  • Eurocadres – The Council of European Professional and Managerial Staff - Europejska Rada Pracowników Profesjonalnych i Kadrowych (P&MS) o statusie związków zawodowych, która współpracuje z Europejską Konfederacją Pracowników Kadrowych o statusie pracodawców.
W 1998 r. UEAPME i UNICE (aktualnie Business Europe) podpisały porozumienie o wzajemnym uznaniu i współpracy, na mocy którego UEAPME uzyskała prawo wspólnego z UNICE uczestniczenia w negocjacjach w ramach horyzontalnego europejskiego dialogu społecznego, reprezentując rzemiosło oraz małe i średnie przedsiębiorstwa.
W lipcu 2001 r. UEAPME podpisała wspólną deklarację z ETUC (pol. EKZZ) dotyczącą współdziałania na rzecz rozwoju dialogu społecznego w małych i średnich przedsiębiorstwach.
dr Marian Krzaklewski - Gdańsk/Bruksela 2015 r.
fot.SolkolArt



  Komentarze 2
  Dodaj swój komentarz
~
Copyright "Wolna Droga"
[X]
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.